خزان

مگر چه گفت به گوش درخت باد خزان
كه روی زرد نمود و تكید و شد لرزان؟

كدام صاعقه زد بر خیام خرمن دشت
كه سوخت رونق اردیبهشت و تابستان؟

نسیم می بتكاند تن صنوبر و بید
چنان كه می بتكانند پیكر مستان

مگر چنار تب آلوده است از تف مهر
كه سرخ می شودش چهره د رمه آبان؟

نثار زرنگر، از دست برگ بر سر این
طلوع رنگ ببین هر طرف ز پیكر آن

به صحن باغ نگر، بركه ی مدور آب
ز برگ زیز خزانی، شده ست آتشدان

زمین چو سینه ی سهراب زیر جوشن برگ
فرو نشسته در آن، ناوك صنوبر و غان

كدام دیو و دد آیا ملول كرد انار
كه بر فروخته چندین چراغ در بستان

چنین خموش چه مغموم می خرامد رود
چو اشك من به هنگتم رفتن یاران

دل من است مگر صخره بر كناره ی رود
سیاه و ساكت و سرد اوفتاده بی سامان

خیال عاصی و مغشوش و بر گسسته ی من
به یال ابرك صد پاره، می رود نالان

خزان جور اگر بسترد ز شاخت برگ
شكیب می كن و ستوار چون درخت بمان!

مگر چو برگ فروزی به باغ شعله ی رنگ
مگر چو بید كنی گیسوان شاخ، افشان

دوباره رحل اقامت فكن به جانب راغ
دمی به دشت بپای و گهی به باغستان

ببر به باغ سبویی شراب شعر و از آن
تف درون به كنار خزان كمی بنشان

ز روی زردی برگ درخت عبرت كن
به سرخ و زرد جهان دل مبند و اهل جهان